Ευσεβείς Πόθοι και Όνειρα Αντιμέτωπα με την Αμείλικτη Πραγματικότητα για την Αξιοποίηση των Κοιτασμάτων της Ανατολικής Μεσογείου

 Ενώ ο Έλληνας πρωθυπουργός συναντάτο με τους προέδρους της Αιγύπτου και Κύπρου προχθές στο Κάιρο για μία ακόμη τριμερή συνάντηση- την 4^η τέτοια συνδιάσκεψη με την Αίγυπτο και την 18^η τριμερή συνάντηση από τότε που ξεκίνησαν τέτοιου είδους συναντήσεις το 2010 μεταξύ Ελλάδας, Ισραήλ και Κύπρου- οι πρόεδροι της Ρωσίας και Τουρκίας, κκ. Βλαντιμίρ Πούτιν και Ταγίπ Ερντογάν, μετά από πολύμηνη προετοιμασία υπέγραφαν μία ιστορική συμφωνία για την κατασκευή του αγωγού Turkish Stream που θα μεταφέρει φυσικό αέριο από Ρωσία στη Τουρκία. Όπως σημειώναμε σε χθεσινό άρθρο μας στο energia. gr, πρόκειται περί μίας ιδιαίτερα σημαντικής συμφωνίας, η οποία σύντομα θα αλλάξει τα ενεργειακά δεδομένα της περιοχής και θα έχει σοβαρές επιπτώσεις για την ενεργειακή αγορά της ΝΑ Ευρώπης και ευρύτερα.

Ένα θέμα που κυριάρχησε σε όλες τις μέχρι τώρα τριμερείς, από το 2010 μέχρι και την πρόσφατη διάσκεψη του Καΐρου, ήτο το ενεργειακό όπου ως συνήθως οι παρευρισκόμενοι ηγέτες διακήρυτταν την επιθυμία τους να ενισχύσουν την συνεργασία μέσω συμφωνιών για την εκμετάλλευση και μεταφορά φυσικού αερίου από Κύπρο, Αίγυπτο και Ισραήλ προς την Ευρώπη. Παράλληλα, όπως συνέβη και στο Κάιρο η Ελληνική πλευρά έθετε μετ’ επιτάσεως το φλέγον θέμα της οριοθέτησης των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών (ΑΟΖ) των τριών χωρών βάσει των προβλέψεων του Διεθνούς Δικαίου (βλέπε UNCLOS), το οποίο ως γνωστό δεν αποδέχεται η Τουρκία.

Και ναι μεν Ισραήλ, Κύπρος και Αίγυπτος έχουν προ πολλού οριοθετήσει τις μεταξύ τους ΑΟΖ και Ισραήλ και Αίγυπτος αντλούν σήμερα σημαντικές ποσότητες αερίου και πετρελαίου που ήδη εκμεταλλεύονται, με την Κύπρο να ακολουθεί σύντομα μέσω της αξιοποίησης του Οικοπέδου 12 (Αφροδίτη), η Ελλάδα δεν έχει πράξει απολύτως τίποτα αδυνατώντας να προχωρήσει σε ανακήρυξη ΑΟΖ και διευθέτηση των θαλάσσιων συνόρων της με την Κύπρο, υπό την επήρεια ενός εδραιωμένου φοβικού συνδρόμου, προεξοφλώντας βίαιες Τουρκικές αντιδράσεις.

Αλλά και τα αποθέματα αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο που πράγματι είναι αξιόλογα και ξεπερνούν τα 3.0 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα, και ενδεχομένως να φθάσουν τα 10.0 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα βάσει τελευταίων εκτιμήσεων μελέτης της Αμερικανικής Γεωλογικής Υπηρεσίας, σε πρώτη φάση έχουν αρχίσει να αξιοποιούνται από Ισραήλ και Αίγυπτο για κάλυψη εγχώριων αναγκών και αυτών των γειτονικών χωρών με την Τουρκία να εμφανίζεται έτοιμη αποδέκτης της παραγωγής του μεγάλου κοιτάσματος Λεβιάθαν του Ισραήλ.

Για την διοχέτευση μέρους της παραγωγής των άνω κοιτασμάτων προς την Ευρώπη, όπου η Ελλάδα εντοπίζει ένα ρόλο για αυτή μέσω του υπό εξέταση αγωγού East Med, οι προοπτικές δεν εμφανίζονται ευνοϊκές. Και αυτό γιατί σήμερα, και για τα αμέσως επόμενα χρόνια, υπάρχει υπερπροσφορά αερίου και αλλαγή του εμπορικού περιβάλλοντος στην Ευρώπη με το φυσικό αέριο να τείνει να περιθωριοποιηθεί ως καύσιμο, εξαιτίας του φθηνού άνθρακα και των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Εξάλλου, οι τιμές Ρωσικού φυσικού αερίου είναι τόσο χαμηλές, που ούτε και το Αμερικανικό LNG δεν μπορεί να τις ανταγωνιστεί.

Κάτι άλλο που ξεχνά ή δε γνωρίζει η Ελληνική πολιτική ηγεσία που προεξοφλεί ένα κεντρικό ρόλο της χώρας σε αυτό που λέγεται εκμετάλλευση φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο, είναι ότι η όποια ανάπτυξη στον ενεργειακό τομέα πραγματοποιείται από διεθνείς εταιρείες για τις οποίες πέραν της πολιτικής στήριξης, βασικές παράμετροι είναι η μειωμένη ύπαρξη ρίσκου, το μέγεθος των αναμενόμενων οικονομικών εσόδων, και η εμπορικότητα των κοιτασμάτων, κάτι που δυσκολεύει την εξαγωγή φυσικού αερίου από την Ανατολική Μεσόγειο στην Ευρώπη και άρα η πολιτική βούληση δεν αρκεί από μόνη της.

Έτσι ενώ Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ και Αίγυπτος θα εξακολουθούν τις ατέρμονες συναντήσεις και συζητήσεις τους, με τις τελευταίες τρεις όμως να παράγουν και να αξιοποιούν τον υδρογονανθρακικό τους πλούτο, η Ελλάδα θα επιμένει να ονειρεύεται αδυνατώντας να ερμηνεύσει το γρήγορα μεταβαλλόμενο γύρω της γεωπολιτικό σκηνικό. Με την Ρωσία, την Τουρκία και το Ισραήλ να ενισχύουν την ενεργειακή και γεωστρατηγική τους θέση και την Ελλάδα να παραμένει αμέτοχος θεατής.

Πηγή energia.gr