Η κυβέρνηση έχει θέσει ως άμεση προτεραιότητα τις ιδιωτικοποιήσεις, για τη μείωση του δημοσίου χρέους και την επανεκκίνηση της οικονομίας. Καμία αντίρρηση. Το ερώτημα που διατυπώνεται είναι εάν υπήρξε κάποια μελέτη για τις συνέπειες που θα έχουν αυτές οι ιδιωτικοποιήσεις στον εκάστοτε κλάδο όπου εντάσσονται. Αναφερόμαστε ειδικότερα στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ και στη συγκυρία που αυτή επιχειρείται να γίνει. Ο κλάδος της ενέργειας γνωρίζει μια άνευ προηγουμένου συστημική κρίση, με εγγενή προβλήματα, τα οποία φαίνεται να είναι δύσκολα διαχειρίσιμα, ή εν πάσει περιπτώσει, για να μην είμαστε εντελώς αρνητικοί, απαιτείται χρόνος για να επιλυθούν.
Είναι κοινό μυστικό ότι η αγορά ηλεκτρισμού δεν καταρρέει, χάρη στην «ανοχή» της σημερινής διοίκησης της ΔΕΠΑ, που επιλέγει να μην κατεβάσει τους διακόπτες παροχής φυσικού αερίου στους ηλεκτροπαραγωγούς, οι οποίοι χρωστούν πολλά εκατομμύρια ευρώ στη δημόσια επιχείρηση. Το ντόμινο χρεών του ΛΑΓΗΕ είναι γνωστό και δεν χρειάζεται να αναφερθούμε και πάλι σε αυτό. Εάν η ΔΕΠΑ λειτουργούσε με αυστηρά ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια θα έπρεπε να πει σε όσους δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις οικονομικές υποχρεώσεις τους, συμπεριλαμβανομένης και της ΔΕΗ, «λυπάμαι, δεν έχει αέριο». Ο νόμος της αγοράς είναι σκληρός και απαράβατος. Έχει να πληρώσεις, αγοράζεις αγαθά. Δεν έχεις να πληρώσεις, κόψε το λαιμό σου. Αυτό συμβαίνει, άλλωστε, με πολλούς συμπολίτες μας, οι οποίοι ζουν κάτω και στα όρια της φτώχειας. Πεινάνε.
Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο στην αγορά ηλεκτρισμού. Παρά τα συσσωρευμένα υπέρογκα χρέη των ηλεκτροπαραγωγών προς τη ΔΕΠΑ αυτοί εξακολουθούν και προμηθεύονται απρόσκοπτα το φυσικό αέριο για να λειτουργούν οι μονάδες τους. Κι αυτό γιατί αποτελεί κεντρική πολιτική να διατηρηθεί η ισορροπία του συστήματος πάσει θυσία, μέχρι να αρθούν οι στρεβλώσεις που το ταλαιπωρούν και αναδιοργανωθεί από την αρχή η αγορά.
Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση, δια του αρμόδιου υφυπουργού Μάκη Παπαγεωργίου, επιχειρεί να ασκήσει κοινωνική πολιτική, αναγνωρίζοντας τη δύσκολη οικονομική συγκυρία μέσα στην οποία καλούνται να λειτουργήσουν οι βιομηχανικές μονάδες. Απευθύνθηκε, λοιπόν, προς τη ΔΕΠΑ -και τη ΔΕΗ- ζητώντας να μειώσουν τις τιμές τους για να περιοριστεί το ενεργειακό κόστος της βιομηχανίας. Και πολύ καλά κάνει.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι τι θα συμβεί με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ, η οποία συγκαταλέγεται στις άμεσες προτεραιότητες του ΤΑΙΠΕΔ.
Εάν στις αρχές του 2013 περάσει σε ιδιωτικά χέρια και ως τότε δεν έχουν ληφθεί τα αναγκαία μέτρα για να δοθεί οικονομική και γενικότερη ανάσα στην ενεργειακή αγορά, τι θα συμβεί άραγε;
Ο όποιος ιδιώτης που θα εξαγοράσει τη Δημόσια Επιχείρηση Αερίου θα ακολουθήσει την ίδια πολιτική με τη σημερινή διοίκηση της ή θα επιλέξει να λειτουργήσει με καθαρά ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια;
Που σημαίνει με απλά ελληνικά, ότι θα κόψει την παροχή φυσικού αερίου σε όσους δεν πληρώνουν σήμερα;
Συν τοις άλλοις, θα δεχθεί να προσαρμόσει την τιμολογιακή πολιτική του στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης, ή θα λειτουργήσει κατά βούληση; Θα μπορεί να πει η κυβέρνηση στον ιδιώτη «κατέβασε τις τιμές σου»;
Φοβούμαστε ότι η ελληνική ενεργειακή αγορά απειλείται με σοκ, στην περίπτωση της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΠΑ. Κι αν η κατάρρευση της εμποδίζεται σήμερα, έστω και με ανορθόδοξους τρόπους, τίποτε δεν θα μπορέσει να την αποτρέψει, όταν η Επιχείρηση αυτή περάσει σε ιδιωτικά χέρια.
Συνεπώς, καλές είναι οι ιδιωτικοποιήσεις, γιατί αποφέρουν έσοδα, αλλά πολύ καλύτερα θα ήταν αν διαθέταμε σχέδιο γι αυτές. Γιατί αν προχωράμε αχαρτογράφητα και με μοναδικό κριτήριο τη συγκέντρωση κεφαλαίων, το μόνον που θα καταφέρουμε θα είναι μια κοντόφθαλμη πολιτική, η οποία μπορεί να αποβεί και επικίνδυνη τελικά.
Ας λύσουμε, λοιπόν, πρώτα τα προβλήματα στην ενεργειακή αγορά, ας λειτουργήσει χωρίς δεκανίκια και μετά βλέπουμε τι θα κάνουμε με τις ιδιωτικοποιήσεις.
Πηγή energia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου