Έχοντας ξεπεράσει πλέον το φράγμα των 120 δολαρίων ανά βαρέλι, η τιμή του πετρελαίου Brent συνεχίζει τον ξέφρενο καλπασμό της με άγνωστο προορισμό. Το ιδιαίτερα ανησυχητικό όμως είναι ότι η κατάσταση που διαμορφώνεται στην πετρελαϊκή αγορά δεν έχει τα χαρακτηριστικά μιας στιγμιαίας ή περιοδικής ανωμαλίας, αλλά αντιθέτως, φαίνεται πως θα αποτελέσει τη νέα «νόρμα» στο εξής, τουλάχιστον για την Ευρώπη.
Σε αντίθεση με το παρελθόν, αυτή τη φορά δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τους κερδοσκόπους για χειραγώγηση των τιμών, τουλάχιστον όχι σε σημαντικό βαθμό. Οι παράγοντες που ασκούν ανοδικές πιέσεις στις τιμές κατά το τελευταίο έτος είναι καθαρά γεωπολιτικοί στη φύση τους ή αφορούν την ίδια την παραγωγή και τους περιορισμούς της.
Πέρυσι τέτοια εποχή γίναμε μάρτυρες της Αραβικής Άνοιξης και της απώλειας παραγωγής 1,6 εκατ. βαρελιών από την Λιβύη. Η εξέλιξη αυτή στάθηκε αρκετή για να οδηγήσει την τιμή του Brent πάνω από τα 100 δολάρια ανά βαρέλι και να την σταθεροποιήσει στο εύρος των 100-110 δολαρίων. Φέτος, η λιβυκή παραγωγή έχει ανακάμψει κατά 80-90%, αλλά την σκυτάλη παίρνει το Ιράν, η φύση και η θέση του οποίου αρκούν για να προκαλέσουν πολύ ισχυρότερους τριγμούς στην αγορά πετρελαίου. Μπορεί το Ιράν να μην εξάγει τόσο μεγάλες ποσότητες προς την Ευρώπη, όμως η εγγύτητά του προς την Σαουδική Αραβία και η πιθανότητα μιας ένοπλης αντιπαράθεσης στην περιοχή της Μέσης Ανατολής αρκούν για να επηρεάσουν τις τιμές. Στην πράξη, το «ιρανικό» ζήτημα ήταν αρκετό όχι μόνο για να διατηρήσει την τιμή στα 110 δολάρια, αλλά και για να την αυξήσει στα 120. Αρκετοί αναλυτές θεωρούν ότι το εύρος των 110-120 δολαρίων θα διατηρηθεί τουλάχιστον μέχρι το καλοκαίρι, αφού τότε θα εφαρμόσει η Ε.Ε. το εμπάργκο της. Οι προβλέψεις για το υπόλοιπο έτος παραμένουν ανοικτές…
Πάμε τώρα και στο χειρότερο δυνατό σενάριο: Ήδη αυτή τη στιγμή, ορισμένοι μεγαλύτεροι ή μικρότεροι παραγωγοί δηλώνουν πιεσμένοι, έχοντας αγγίξει το μέγιστο των εξαγωγών τους. Τι θα συμβεί στην αγορά πετρελαίου και κατ’ επέκταση στην παγκόσμια οικονομία αν προκύψει ένα ακόμη «ζήτημα» σε κάποια άλλη περιοχή του πλανήτη, μειώνοντας περαιτέρω την παγκόσμια παραγωγή; Θυμίζουμε πως ήδη το Νότιο Σουδάν διέκοψε τις εξαγωγές του, της τάξης των 350.000 βαρελιών ανά ημέρα, εξαιτίας των διαφωνιών που έχει με το Βόρειο Σουδάν για τα μετακομιστικά τέλη.
Σημειώνουμε επίσης ότι οι ενδείξεις και τα δείγματα γραφής που έχουμε κατά το τελευταίο έτος από την Σαουδική Αραβία είναι ότι δεν έχει πλέον την δυνατότητα να «ανοίγει τις κάνουλες» στον βαθμό που το έκανε παλαιότερα, ανακουφίζοντας την αγορά. Αν αυτό οφείλεται σε αδυναμία παραγωγής ή σε απροθυμία είναι ένα ανοικτό ερώτημα, το αποτέλεσμα πάντως παραμένει το ίδιο.
Όπως είναι φυσικό, ο μεγάλος χαμένος από την πετρελαϊκή αυτή κρίση είναι η Ευρώπη, καθώς στην Αμερική και στην Ασία οι τιμές του αργού είναι κατά πολύ χαμηλότερες. Παράλληλα, η Ε.Ε., σε μια περίοδο ύφεσης, προχώρησε με άκομψο και ερασιτεχνικό τρόπο στις αποφάσεις της σχετικά με το Ιράν. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες και οι διπλωμάτες τους θα έπρεπε να έχουν ζυγιάσει καλύτερα τα συμφέροντά τους και να έχουν διαχειριστεί πιο αποτελεσματικά το όλο ζήτημα σε επικοινωνιακό επίπεδο. Σε τελική ανάλυση, το εμπάργκο δεν πρόκειται να είναι 100% αποτελεσματικό, ούτε φυσικά πρόκειται να δώσει τέλος στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, το οποίο έχει ζωτική σημασία για την Τεχεράνη. Άρα λοιπόν, ποιο το όφελος για την ούτως ή άλλως παρακμάζουσα κοινή εξωτερική πολιτική της Ε.Ε;
Πηγή energia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου