Ως γνωστό ο ενεργειακός τομέας μαζί με τις μεταφορές
αποτελούν το φιλέτο του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων, που στην
τρέχουσα μορφή του ξεκίνησε το πρώτο εξάμηνο του 2011 με την ίδρυση και
δραστηριοποίηση του ΤΑΙΠΕΔ. Όμως από τότε μέχρι σήμερα, δηλ. εδώ και
πέντε χρόνια, δεν έχει εισπραχθεί ούτε ένα ευρώ παρά την καταβλειθήσα
προσπάθεια και το όχι αμελητέο ενδιαφέρον από πλευράς επενδυτών.
Παρά το δυσμενές οικονομικό κλίμα,τις αβέβαιες προοπτικές
και την εν γένει αναξιοπιστία του διοικητικού και φορολογικού μηχανισμού
της χώρας το επενδυτικό ενδιαφέρον εξακολουθεί να υπάρχει εάν κρίνουμε
από την πολύ θετική ανταπόκριση γνωστών ξένων εταιρειών στον πρόσφατο
διαγωνισμό για την πώληση του 24% του ΑΔΜΗΕ.
Το δε διεθνές ενδιαφέρον για τις Ελληνικές ενεργειακές
εταιρείες είναι απόλυτα δικαιολογημένο γιατί ο κλάδος αποτελείται ως επί
το πλείστον από δυναμικές και εξωστρεφείς εταιρείες του κρατικού και
ιδιωτικού τομέα οι οποίες μακροπρόθεσμα προσφέρουν πολύ καλές προοπτικές
ανάπτυξης τόσο σε τοπικό αλλά κυρίως σε περιφερειακό επίπεδο στην ΝΑ
Ευρώπη. Με το γεωπολιτικό παράγοντα της χώρας να μετράει ιδιαίτερα στούυ
όποιους υπολογισμούς και και επενδυτικά σχέδια. Μ' ενα συνολικό κύκλο
εργασιών που ξεπέρασε τα 25 δισεκ. Ευρώ το 2015, δηλ. εν μέσω βαθύτατης
οικονομικής κρίσης,ο Ελληνικός ενεργειακός τομέας παρουσιάζει μια
εντυπωσιακή ανθεκτικότητα βοηθούμενος τόσο από την έντονα εξαγωγική του
κατεύθυνση (στην περίπτωση των πετρελαιοειδών) όσο και και από τις
εσωτερικές ανακατατάξεις λόγω του αναπτυσσόμενου ανταγωνισμού (στην
περίπτωση του ηλεκτρισμού και του φ.αερίου)
Και ενώ λοιπόν τα θεμελιώδη του ενεργειακού τομέα όσο και
οι προοπτικές του εμφανίζονται απόλυτα θετικές, εν μέσω μιας μάλλον
αρνητικής και συνολικά καταθλιπτικής συγκυρίας, με σημαντικό και σταθερό
όμως διεθνές ενδιαφέρον για επενδύσεις είναι απορίας άξιον πώς την
τελευταία πενταετία δεν έχει ολοκληρωθεί ούτε ένα deal. Η δε όλη πορεία
της προσπάθειας αποκρατικοποιήσεων στον ενεργειακό τομέα αρχής γενομένης
με την ΔΕΠΑ, μετά τον ΔΕΣΦΑ, ακολούθως την μικρή ΔΕΗ και τώρα τον ΑΔΜΗΕ
παρουσιάζεται να είναι τελείως στοιχειωμένη. Φαίνεται σαν τίποτα να μην
μπορεί να προχωρήσει και τίποτα να σταθεί με πλέον κτυπητό παράδειγμα
την πώληση το 66% του ΔΕΣΦΑ όπου παρά το γεγονός ότι και επενδυτής έχει
βρεθεί και εγγυημένη προσφορά υπάρχει (έναντι του ευτελούς ποσού των 400
εκ.ευρώ για μια εταιρεία στρατηγικής σημασίας με αξία παγίων που
υπερβαίνει τα 2.0 δεισεκ. ευρώ) η πώληση δεν μπορεί να ολοκληρωθεί για
καθαρά εξωγενείς παράγοντες (δηλ. την όχι και τόσο απρόβλεπτη παρέμβαση
της Επιτροπής για λόγους ανταγωνισμού)
Ομως το ναυάγιο των αποκρατικοποιήσεων στον ενεργειακό
κλάδο μπορούσε άνετα να είχε αποφευχθεί εάν υπήρχε μια καλά μελετημένη
στρατηγική και προσεκτική προσέγγιση στο όλο θέμα. Μια τέτοια στρατηγική
θα είχε ως βασικό μέλημα την εξασφάλιση μιας επιτυχίας στην αρχή της
όλης διαδικασίας έτσι ώστε να υπάρξει μια προοδευτική επιτάχυνση του
ενδιαφέροντος απο πλευράς επενδυτών. Για αυτό η αρχή έπρεπε να είχε
γίνει απο την πώληση μετοχικών πακέτων εταιρειών εισηγμένων στο
Χρηματιστήριο Αθηνών (όπως λχ τα ΕΛΠΕ και η ΔΕΗ) όπου η όλη διαδικασία
είναι ξεκάθαρη και σχετικά σύντομη (χωρίς απαραιτήτως να χρειάζεται
χρονοβόρο due dilligence) αφού πρόκειται ουσιαστικά για πλειοδοτικό
διαγωνισμό που αφορά ένα πριμ επί της τρέχουσας τιμής της μετοχής.
Αντίθετα, επιλέγη η αρχή να γίνει από εταιρείες που όχι
μόνο δεν ήσαν εισηγμένες, όπως η ΔΕΠΑ, ο ΔΕΣΦΑ και ο ΑΔΜΗΕ, αλλά
παρουσίαζαν σημαντικά προβλήματα στην αξιολόγηση τους από οικονομικής
και νομικής πλευράς με αποτέλεσμα την διαστολή του χρονικού πλαισίου
έτσι που τελικά αυτό έφθασε να συμβαδίσει με τον πολιτικό χρόνο της κάθε
κυβέρνησης των τελευταίων ετών. Κάτι που τις βόλευε απόλυτα!
Ακούγεται τελείως κυνικό και Μακιαβελικό στην σύλληψη αλλά
η όλη υπόθεση και εκ των υστέρων ανάλυση της πορείας των
αποκρατικοποιήσεων, τουλάχιστον στον ενεργειακό τομέα, φανερώνει μία
καλά μελετημένη προσπαθεια καθυστέρησης, παρέλκυσης ή και ακύρωσης όπου
αυτό ήτο δυνατόν, της όλης διαδικασίας. Γιατί κακά τά ψέματα αλλά
ουδεμία κυβέρνηση, και ουδέν μέλος του πολιτικού της προσωπικού,θα
αισθάνετο ιδιαίτερα ευτυχές με την απώλεια αίφνης πρόσβασης στις
διοικήσεις των μεγάλων ενεργειακών επιχειρήσεων, που θα ήτο το απτό
αποτέλεσμα των όποιων αποκρατικοποιήσεων. Αφού με άλλα λόγια θα έχαναν
την δυνατότητα παρέμβασης, προσλήψεων, ρουσφετιών και τα τοιαύτα.
Μπορεί μια σωστή στρατηγική στις αποκρατικοποιήσεις του
ενεργειακού τομέα, εάν είχε υιοθετηθεί κατά την διάρκεια των τελευταίων
πέντε ετών, να είχε αποφέρει σήμερα αποτελέσματα, αυτό όμως όπως
προκύπτει εκ των υστέρων, δεν ήτο το ζητούμενο.
Πηγή energia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου