Μια νέα εποχή ξημερώνει για τις ΑΠΕ μετά τη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. στις 22 Μαΐου. Ίσως είναι νωρίς ακόμη για να εκτιμήσει κανείς το εύρος των συνεπειών που θα έχουν γι αυτήν την ενεργειακή πηγή ενέργειας οι αποφάσεις της Συνόδου, ωστόσο, η κοινή πεποίθηση που αρχίζει πλέον και διαμορφώνεται πανευρωπαϊκά είναι ότι αν μη τι άλλο μπλοκάρουν την περαιτέρω πρόοδο ανάπτυξης των ΑΠΕ.
Η στροφή των ΗΠΑ προς το σχιστολιθικό αέριο, σε συνδυασμό με τη συνεχιζόμενη οικονομική κρίση στην Ευρώπη, που δυσχεραίνει τους όρους ανταγωνισμού μεταξύ των δύο, αναγκάζει την Ε.Ε. να επανεξετάσει την ενεργειακή πολιτική της. Τώρα προτεραιότητα φαίνεται να είναι η φθηνή ενέργεια πάσει θυσία, κάτι για το οποίο πιέζει ασφυκτικά η ευρωπαϊκή βιομηχανία. Το θέμα είναι πώς θα υλοποιηθεί μια τέτοια προσδοκία. Θα προέλθει από την ανάπτυξη εγχώριων πηγών ενέργειας της Ευρώπης και δη του σχιστολιθικού αερίου; Θα προέλθει από τη διαφοροποίηση των πηγών εφοδιασμού, με ποιους όρους και κυρίως πότε; Και τι θα γίνει με τις επιδιώξεις για την ενεργειακή αποδοτικότητα στην οποία πόνταρε ως πρότινος η Κομισιόν;
Ο «μπαμπούλας» προς το παρόν λέγεται ΑΠΕ. Γιατί τώρα «ανακαλύπτεται» ότι συνιστούν μια ακριβή ενέργεια, την οποία καλούνται να πληρώσουν οι τελικοί καταναλωτές, σε περιβάλλον συνεχούς μειωμένης ζήτησης, ενώ παράλληλα θεωρείται ότι αποτελούν «απειλή» για την παραδοσιακή θερμική παραγωγή, που τίθεται σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες στο περιθώριο.
Οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής δεν διαφώτισαν επαρκώς για το τι ακριβώς θέλει να κάνει η Ευρώπη με την μελλοντική ενεργειακή πολιτική της. Περιλαμβάνουν γενικόλογες κατευθύνσεις και ευχολόγια, που δεν δημιουργούν ένα σταθερό επενδυτικό κλίμα γα όλους τους εμπλεκόμενους. Το δια ταύτα παραμένει βέβαια η στροφή προς τη φθηνή ενέργεια, και μια ανάγκη να υπάρξουν αποτελεσματικά και οικονομικά αποδοτικά σχήματα για τις ΑΠΕ, χωρίς, όμως, να δίνονται άλλες λεπτομέρειες ή χρονικοί ορίζοντες. Φθηνή ενέργεια, πάντως, και ΑΠΕ
είναι δυο έννοιες που δεν φαίνεται να συμβαδίζουν, ως τώρα τουλάχιστον. Αν συνυπολογίσει κανείς και το μη δεσμευτικό ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, που προηγήθηκε της Συνόδου Κορυφής, για την ανάγκη μεν της θεσμοθέτησης υποχρεωτικού στόχου για τις ΑΠΕ ενόψει του 2030, αποφεύγοντας, όμως, να υπερψηφίσει την πρόταση ο στόχος αυτός να κινείται μεταξύ 40-45%, είναι εύλογο να δημιουργεί βάσιμες ανησυχίες σε όσους επένδυσαν σε αυτόν τον τομέα της ενέργειας πανευρωπαϊκά.
Γυρίζει, λοιπόν, την πλάτη στις ΑΠΕ η Ευρώπη; Αν δεν τη γυρίζει εντελώς, σίγουρα τις φρενάρει. Με ό,τι συνεπάγεται μια τέτοια στροφή, κυρίως στο κομμάτι των επιδοτήσεων και της ανεξέλεγκτης ανάπτυξης που καταγράφεται ως τώρα. Ήταν βέβαια ζήτημα χρόνου να γίνει κάτι τέτοιο με την οικονομική κρίση να γιγαντώνεται, την ανταγωνιστικότητα να συμπιέζεται και τη μείωση της κατανάλωσης να διευρύνεται. Δεν έχει να κάνει, συνεπώς, ούτε με συνωμοσιολογία, ούτε με εθνικές πολιτικές. Έχει να κάνει με την πραγματικότητα, την οποία καλείται η Ε.Ε. να αντιμετωπίσει κατάφατσα. Υπό αυτή την έννοια επανερχόμαστε στην αρχική διαπίστωση μας. Ναι, οι ΑΠΕ εισέρχονται σε μια νέα εποχή. Ναι, η εποχή των παχιών αγελάδων για αυτού του είδους τις επενδύσεις τελειώνει, αν δεν έχει τελειώσει ήδη. Θα συμφωνήσουμε στο ότι δεν μπορεί η ενεργειακή πολιτική να είναι αποτέλεσμα κοπτικής-ραπτικής. Θα πρέπει να έχει χαρακτηριστικά μακροπρόθεσμης οπτικής και κυρίως την ικανότητα προβλεψιμότητας. Αλλά μήπως έχει προβλεψιμότητα και η έκταση της οικονομικής κρίσης; Άρα, και οι συνέπειες της;
Πηγή energia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου