Εριξε 12 τόνους νερού και έσβησε δύο εστίες φωτιάς. Ο κ. Βλαντίμιρ Πούτιν από το πιλοτήριο ενός Μπέριεφ-200 έκανε επί μισή ώρα ό,τι περνούσε από το χέρι του για να σώσει τη βλάστηση στο Ριζάν της Κεντρικής Ρωσίας. Είναι προφανές ότι μαζί με τον πόλεμο της φωτιάς μαίνεται και ο πόλεμος της εικόνας. Ο κακός δήμαρχος της Μόσχας κ. Γιούρι Λουσκόφ μαύρισε από τον ήλιο στις διακοπές του, ενώ ο ευσυνείδητος πρωθυπουργός της Ρωσίας άσπρισε από τον φόβο του, βλέποντας το μέγεθος της καταστροφής. Ακούγονται διάφορα για το μέλλον των δύο ανδρών, αν θα πείσουν τους ψηφοφόρους για τις ικανότητές τους, αν θα καταφέρουν να δικαιολογηθούν από τον κακό τους τον καιρό και τις παραξενιές της φύσης. Οποιες και αν είναι οι πολιτικές εξελίξεις, τα αποκαΐδια θα μείνουν εκεί, δείχνοντας την αποτυχία. Δεν πρόκειται για την αποτυχία δύο ανδρών αλλά για ήττα του δυτικού πολιτισμού συνολικά. Η προστασία των δασών, του πλανήτη γενικότερα, δεν μπορεί να αφήνεται στα χέρια ολιγαρχιών, εντός κρατικών συνόρων.
Οι διαπιστώσεις για την καταστροφή καταγράφονται σε νούμερα. Χάθηκαν 15 δισ. ευρώ, 70 τόνοι σιταριού, 7.000 ζωές, 175.000 εκτάρια. Ολα αυτά αντιμετωπίζονται ως μια εθνική καταστροφή, δηλαδή όπως ακριβώς αντιμετωπίστηκαν οι πυρκαγιές της Καλιφόρνιας, το καρβούνιασμα της Πελοποννήσου και οι μικρότερες έκτασης καταστροφές στη Γαλλία, στην Πορτογαλία, στην Ισπανία και γενικώς όπου τολμά να φυτρώσει πράσινο φύλλο. Τα μέσα ενημέρωσης αξιολογούν κάθε φορά τη ζημιά βάσει απωλειών σε ανθρώπινες ζωές, σε περιουσίες και κάπου στο τέλος μπαίνει και η φυσική καταστροφή. Με τις ρωσικές πυρκαγιές μπήκε και η παράμετρος των αγορών. Τα σιτηρά έχουν γίνει μετοχές και διάφοροι επιχαίρουν.
Θα χρειαστούν, λένε, τρία χρόνια για να ορθοποδήσει η ρωσική γεωργία και κάποιοι τυχεροί θα γίνουν ζάπλουτοι.
Τα σκαμπανεβάσματα στην τιμή των σιτηρών μπορούν να γίνουν ένα υπέροχο θέμα συζήτησης για τους ισχυρούς του πλανήτη. Οι G8 τα πάνε μια χαρά με τα οικονομικά και τα γεωπολιτικά αλλά για ζητήματα περιβάλλοντος δεν μπορούν να συμφωνήσουν στα βασικά. Δεν έγινε ομόφωνα αποδεκτό καν το Πρωτόκολλο του Κιότο, οπότε οποιαδήποτε συζήτηση για παγκόσμια μέτρα πρόληψης σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης θα ήταν ανέκδοτο. Ο κ. Πούτιν αντιμετώπισε τη φωτιά ως δικό του πρόβλημα, παρά το γεγονός ότι το τοξικό νέφος, τα αποτεφρωμένα στρέμματα, η σμίκρυνση της παραγωγής, η απειλή για πυρηνικό ατύχημα είναι προβλήματα όχι μόνο δικά του αλλά και των γειτόνων του.
Ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Εξωτερικών κ. Ι. Ζέππος ενημέρωσε τη ρωσική πρεσβεία ότι η Ελλάδα μπορεί να στείλει κλιμάκιο της Ειδικής Ομάδας Αντιμετώπισης Καταστροφών. Η Ρωσία διατηρεί το δικαίωμα να αξιοποιήσει ή να αρνηθεί την προσφορά. Μήπως όμως είναι δικαίωμα όλων των Ευρωπαίων να πάρουν μέρος σε αυτή τη μάχη, συντονισμένοι από ένα όργανο πολύ μεγαλύτερο από τις δημοτικές αρχές της Μόσχας; Δεν μπορεί ο πλανήτης όλος να περιμένει έναν δήμαρχο να επιστρέψει από τις διακοπές του ούτε να υπάρχει περιθώριο για επικοινωνιακά παιχνίδια από έναν πρωθυπουργό.
Σίγουρα υπάρχουν πρακτικές δυσκολίες σε ένα πρόγραμμα αλληλοβοήθειας σε πυρκαγιές. Αν όμως γινόταν για το περιβάλλον αυτό που γίνεται για τη διάσωση του χρήματος, αν δηλαδή υπήρχε δασική ενοποίηση στο πρότυπο της νομισματικής ενοποίησης, αν υπήρχε Διεθνές Δασικό Ταμείο σαν το ΔΝΤ, θα είχαν αγοραστεί πυροσβεστικά οχήματα για τα περίχωρα της Μόσχας, θα υπήρχαν πυροσβέστες και ένα στοιχειώδες σχέδιο αντιμετώπισης. Ενα τέτοιο σενάριο περιβαλλοντικής φαντασίας δεν ακούγεται συναρπαστικό για όσους αποφασίζουν την τύχη του πλανήτη. Στο κάτω κάτω όταν φθάσουμε στο σημείο να μην μπορούμε να αναπνεύσουμε, θα διανείμουν κάσκες οξυγόνου ή θα μας κλείσουν σε διαστημικές κάψουλες.
Αυτό θα θεωρηθεί δείγμα προόδου του ανθρώπινου είδους.
(από την εφημερίδα "Το Βήμα", 12/8/2010)
Οι διαπιστώσεις για την καταστροφή καταγράφονται σε νούμερα. Χάθηκαν 15 δισ. ευρώ, 70 τόνοι σιταριού, 7.000 ζωές, 175.000 εκτάρια. Ολα αυτά αντιμετωπίζονται ως μια εθνική καταστροφή, δηλαδή όπως ακριβώς αντιμετωπίστηκαν οι πυρκαγιές της Καλιφόρνιας, το καρβούνιασμα της Πελοποννήσου και οι μικρότερες έκτασης καταστροφές στη Γαλλία, στην Πορτογαλία, στην Ισπανία και γενικώς όπου τολμά να φυτρώσει πράσινο φύλλο. Τα μέσα ενημέρωσης αξιολογούν κάθε φορά τη ζημιά βάσει απωλειών σε ανθρώπινες ζωές, σε περιουσίες και κάπου στο τέλος μπαίνει και η φυσική καταστροφή. Με τις ρωσικές πυρκαγιές μπήκε και η παράμετρος των αγορών. Τα σιτηρά έχουν γίνει μετοχές και διάφοροι επιχαίρουν.
Θα χρειαστούν, λένε, τρία χρόνια για να ορθοποδήσει η ρωσική γεωργία και κάποιοι τυχεροί θα γίνουν ζάπλουτοι.
Τα σκαμπανεβάσματα στην τιμή των σιτηρών μπορούν να γίνουν ένα υπέροχο θέμα συζήτησης για τους ισχυρούς του πλανήτη. Οι G8 τα πάνε μια χαρά με τα οικονομικά και τα γεωπολιτικά αλλά για ζητήματα περιβάλλοντος δεν μπορούν να συμφωνήσουν στα βασικά. Δεν έγινε ομόφωνα αποδεκτό καν το Πρωτόκολλο του Κιότο, οπότε οποιαδήποτε συζήτηση για παγκόσμια μέτρα πρόληψης σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης θα ήταν ανέκδοτο. Ο κ. Πούτιν αντιμετώπισε τη φωτιά ως δικό του πρόβλημα, παρά το γεγονός ότι το τοξικό νέφος, τα αποτεφρωμένα στρέμματα, η σμίκρυνση της παραγωγής, η απειλή για πυρηνικό ατύχημα είναι προβλήματα όχι μόνο δικά του αλλά και των γειτόνων του.
Ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Εξωτερικών κ. Ι. Ζέππος ενημέρωσε τη ρωσική πρεσβεία ότι η Ελλάδα μπορεί να στείλει κλιμάκιο της Ειδικής Ομάδας Αντιμετώπισης Καταστροφών. Η Ρωσία διατηρεί το δικαίωμα να αξιοποιήσει ή να αρνηθεί την προσφορά. Μήπως όμως είναι δικαίωμα όλων των Ευρωπαίων να πάρουν μέρος σε αυτή τη μάχη, συντονισμένοι από ένα όργανο πολύ μεγαλύτερο από τις δημοτικές αρχές της Μόσχας; Δεν μπορεί ο πλανήτης όλος να περιμένει έναν δήμαρχο να επιστρέψει από τις διακοπές του ούτε να υπάρχει περιθώριο για επικοινωνιακά παιχνίδια από έναν πρωθυπουργό.
Σίγουρα υπάρχουν πρακτικές δυσκολίες σε ένα πρόγραμμα αλληλοβοήθειας σε πυρκαγιές. Αν όμως γινόταν για το περιβάλλον αυτό που γίνεται για τη διάσωση του χρήματος, αν δηλαδή υπήρχε δασική ενοποίηση στο πρότυπο της νομισματικής ενοποίησης, αν υπήρχε Διεθνές Δασικό Ταμείο σαν το ΔΝΤ, θα είχαν αγοραστεί πυροσβεστικά οχήματα για τα περίχωρα της Μόσχας, θα υπήρχαν πυροσβέστες και ένα στοιχειώδες σχέδιο αντιμετώπισης. Ενα τέτοιο σενάριο περιβαλλοντικής φαντασίας δεν ακούγεται συναρπαστικό για όσους αποφασίζουν την τύχη του πλανήτη. Στο κάτω κάτω όταν φθάσουμε στο σημείο να μην μπορούμε να αναπνεύσουμε, θα διανείμουν κάσκες οξυγόνου ή θα μας κλείσουν σε διαστημικές κάψουλες.
Αυτό θα θεωρηθεί δείγμα προόδου του ανθρώπινου είδους.
(από την εφημερίδα "Το Βήμα", 12/8/2010)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου